Неподносливата леснотија на претераната комуникација
Зошто луѓето не одговараат? Имам три хипотези.
Note: This is a Macedonian translation of last week’s post. On Wednesday (February 15) at 7pm Macedonian time we will have a S(c)iesta dedicated to overcommunication. The Zoom link is at the bottom of the post, available only to paid subscribers.
Минатата недела ја поминав чекајќи луѓе да ми одговорат. Чекав колега да ми одговори за состанокот што тој го иницираше. Чекав пријател да ми потврди дека барот каде што резервирав му одговара. Чекав татко ми да го види пропуштениот повик од мене и да ми се јави. Чекав уметничка галерија да ми го потврди настанот за кој ќе им платам околу 10.000 долари. Чекав производител на скенери за магнетна резонанса да ми даде понуда за нов скенер за кој ќе платам милиони.
Зошто луѓето не одговараат? Имам три хипотези.
Моите пријатели и колеги не сакаат да зборуваат со мене
Знам дека можеби звучам тинејџерски, ама ова е реална можност што ми паѓа на ум неколку пати на ден. Со секоја порака што ја праќам доаѓа и чудна мешавина на страв дека нема да добијам одговор и трепет дека ќе добијам, ама ќе бидам погрешно разбран или ќе треба да се дообјаснувам.
Веројатно и моите пријатели и колеги ги добиваат моите пораки со истата мешавина на страв и трепет, со оглед на тоа што повеќето нотификации не носат добри вести деновиве. Секако, понекое меме знае да ти го разубави денот, но остатокот од времето е исполнето со уште една нова цртка на листата на обврски, уште едно жолто емоџи, уште една директна порака што бара инстант конструктивен и досетлив одговор.
Да додадам сол на рана: повеќето од овие интеракции се комедија полна недоразбирања. Со мајка ми си разменив над 20 пораки за нејзиното одење на офталмолог, само за да сфатам, откако ѝ се јавив, дека офталмологот е во друга земја и дека таа ја минува македонската граница додека зборуваме. Некако и на двајцата не ни текна да спомнеме каде се наоѓа докторот.
Значи доколку пријателите и колегите не сакаат да зборуваат со мене, тогаш тоа го покажуваат на многу чуден начин.
Моите пријатели и колеги се преплавени
Ова изгледа како поверојатно објаснување. Се убиваме од читање и се гушиме во зборови додека светот ни се спровнува низ раце. Секој ден гледаме по пола милион зборови, што е еднакво на „Војна и мир“ на Толстој, а сепак овие зборови доаѓаат без невербални индикации од кои, според некои студии, се состои над 90% од комуникацијата.
Како врв на сè, овие зборови ни доаѓаат и со големи паузи меѓу нив. Сте забележале колку ни се чудни паузите во реалните разговори? Кога се подолги од 200 ms, почнуваме да цупкаме. Па што се случува кога пишуваме? Минуваат секунди, секундите се како саати и потоа отвораме втора конверзација или втор таб или второ пиво. Додека да стигне одговорот правиме уште пет други работи и сите тие работи најверојатно се исто така на стенд-бај. Нема доза на риталин што може да нè извади од оваа црна дупка на крадење на вниманието.
Јапонците измислиле збор за тоа што треба да правиме додека активно слушаме. Зборот е аизучи и значи вметнување на фатички експресии во разговорот („да“, „сфаќам“) кои му даваат до знаење на говорителот дека обрнуваме внимание. Има ли аизучи еквивалент за допишувањето? Така и си мислев.
Сите ние LARP-ираме
Ова е најстрашното. Идејава почна да ми предизвикува морници уште за време на пандемијата, кога го прочитав есејот на Џастин Х. Смит Click the boats. Во него Смит вели дека стануваме топовска храна за алгоритмите кои нè тераат да кликаме кепчи (captchas) додека тие го обликуваат светот. Сите ние LARP-ираме (фразата доаѓа од live action role-playing или LARPing) и постојаното напред-назад е само нус-производ кој треба да нè увери дека сме биле продуктивни.
Откако го исчитав есејот на Смит постојано се прашувам како функционирале луѓето пред интернетот. Имале состаноци, нели? Па зошто сега морам да правам ебан Doodle poll секојпат кога треба да соберам тројца на ист повик? Еднаш се обидов да го разложам Doodle на поединечни чекори и сфатив дека се потребни над 100 кликови за организирање на еден состанок. Во чиј интерес е ова, освен на Doodle, на Google или на кој и да е друг стартап што се преправа дека е новиот нула-нула серум?
Дали сето тоа кликање е дел од работните саати што ми се плаќаат? А што е со работните саати на сите CEO и на сите селебрити? Дали сите тие треба да кликаат бротчиња и да минуваат низ процес на двојна автентификација за да докажат дека се луѓе? Ако не, сигурен сум дека некоја дипфејк (deepfake) технологија ќе им го украде идентитетот.
Сите револуции ги јадат своите деца, па не треба да нè изненадува тоа што сме во челустите на револуционерните комуникациски алатки. Овие алатки се супер за да нè држат преокупирани, но за жал тие истовремено ни ја намалуваат продуктивноста. Наместо да се грижиме дека ќе бидеме надвладејани од суперинтелигентни АИ алгоритми, можеби треба да стрепиме од просечните алгоритми кои ни оневозможуваат да комуницираме ефективно.
Дали луѓето отсекогаш се чувствувале вака? Дали оваа неможност за комуникација е токму она за коешто Кундера пишуваше пред половина век? Не сум сигурен, ама знам дека има граници за тоа колку комуникација може да поднесе еден човек.
Како што еднаш кажа Адам Мастројани, добрите конверзации имаат многу кваки. Интернет алгоритмите немаат кваки. Тие сакаат да ве држат во истите ехо-комори за да си ја чукате главата од вратата. Затоа, исклучете ги нотификациите. Игнорирајте ги директните пораки на еден ден. Исклучете го интернетот и видете какви други кваки имате на дофат.
Што и да правите, ве молам немојте да ми праќате директна порака и да очекувате дека ќе ви одговорам во следните неколку минути. Додека го тренирам StikovGPT, се придружувам во клубот на оние на кои им требаат недели за да одговорат. За важни прашања (би требало да) знаете подобри начини да стигнете до мене.