Во 1975 џез музичарот Кит Џерет бил поканет да одржи пијано концерт во Келн на раштиман клавир. Резултатот е The Köln Concert, најпродаваниот џез албум на сите времиња. Педесет години подоцна, Ник Кејв беше поканет да одржи пијано концерт во Скопје, додека на сто метри од него ечеше фудбалски натпревар. Резултатот е најемотивниот концерт во мојот живот.
Сум го гледал Ник Кејв и со Bad Seeds, и со Grinderman, и со Colin Greenwood. Го гледав и на истава турнеја пред две години во Монтреал, во прекрасен аудиториум со совршено озвучување, ама скандирањето “boom boom boom” е помоќно кога се надвикуваш со фудбалски навивачи од Градски стадион, врискањето на Balcony man е посмешно кога „аудиториумот“ е ливада без балкон, а „Into My Arms“ е помагичнa кога илјада Балканци ја пеат во еден глас.
Дали е сѐ ова само во мојата глава? Факт е дека Ник Кејв е најчесто споменуваното име на Твитер профилот на qantarot, па можно е да му придавам митски димензии на концертов. Ама факт е и дека Ник три саати не престана да пее, дека испеа дури седум песни на бис, и дека солзите што ги пушти на „I need you“ беа вистински.
Синоќа ми беше последна ноќ во Скопје пред да полетам за Монтреал. Имавме големи планови со Драгана, ама и по 25 години разделбите сѐ уште не одат по план. Откако се помиривме дека плановите повторно ќе мораат да почекаат, ја пуштивме плејлистата од Скопскиот Концерт и почнавме да тонеме во сон…
Прегрнати…
Со Ник…
Ќејф…
Just breathe, just breathe, just breathe….